Szanghaj w 2 dni – co zobaczyć w najludniejszym mieście świata? (część 1)

Najludniejsze miasto świata w najbardziej zaludnionym kraju jest większe niż można to sobie wyobrazić. Tętniąca życiem 24-milionowa metropolia jest też trzecim co do wielkości portem morskim (po Rotterdamie i Singapurze) oraz finansowym centrum Państwa Środka. Z Hongkongiem rywalizuje o tytuł biznesowej stolicy kraju. Jest spełnieniem marzeń Chin o potędze, bogactwie i nowoczesności…

Nazwa Szanghaj oznacza „miasto wchodzące w morze” i to właśnie strategiczne położenie przyczyniło się do jego sukcesu gospodarczego. Tysiąc lat temu znajdowała się tu mała portowa wioska, w której handlowano bawełną. W czasach panowania dynastii Song (960–1279) miasto położone w delcie Jangcy zaczęło rozwijać się jako port morski, stając się ważnym ośrodkiem handlowym. Miasto bogaciło się na handlu herbatą, jedwabiem i ryżem.

Po pierwszej wojnie opiumowej (1842 r.), na mocy traktatu w Nankinie, port w Szanghaju otwarto dla międzynarodowego handlu, a Wielka Brytania, Francja, USA i Japonia zapewniły sobie eksterytorialne koncesje. Jedynie Stare Miasto znajdowało się w chińskiej jurysdykcji, a większość Szanghaju podlegała zagranicznym wpływom. W mieście rozwinął się zachodni styl życia, europejska architektura i nowe technologie. W 1900 r. Szanghaj miał już milion mieszkańców, a port obsługiwał więcej statków niż wszystkie porty Azji razem wzięte. W 1927 r. miasto wydzielono z prowincji Jiangsu i utworzono specjalny dystrykt Szanghaj, który istnieje do dziś.

W czasach kolonialnej świetności Szanghaj nazywany był Paryżem Wschodu i Królową Orientu, ale także Azjatycką Prostytutką – gdy w latach 20-tych i 30-tych XX w. panowała tu przestępczość, mafia i prostytucja. Warto też wspomnieć, że to właśnie w Szanghaju w 1921 r. powstała Komunistyczna Partia Chin, tutaj także w 1966 r. Mao Zedong rozpoczął „rewolucję kulturalną”.

Po proklamowaniu Chińskiej Republiki Ludowej Królowa Orientu straciła swoją koronę – kosmopolityczne znaczenie Szanghaju zlekceważono, a rozwój miasta został zahamowany. Boom ekonomiczny nastąpił dopiero w 1992 r., kiedy rząd przyciągnął zagranicznych inwestorów ulgami podatkowymi. Dzisiejszy Szanghaj budzi zazdrość innych chińskich miast i konkuruje z Hongkongiem o miano ekonomicznej stolicy Państwa Środka.

Gigantyczna metropolia na początku onieśmiela i lekko oszałamia swoją wielkością. Ale wystarczyło mi kilka godzin by ją oswoić i poczuć się jak u siebie :) Co warto zwiedzić w Szanghaju? Oto moje propozycje:

1. Zachwyć się panoramą Szanghaju ze szczytu Perły Orientu

Perła Orientu (Oriental Pearl Tower) jest najbardziej znanym symbolem Szanghaju. Wieża telewizyjna o wyglądzie statku kosmicznego wznosi się nad brzegiem rzeki Huangpu. Budowla o wysokości 468 m jest piątą pod względem wysokości wieżą na świecie i trzecią w Azji.

www.wikipedia.org

Futurystyczna wieża wzniesiona w 1994 r. pełni też funkcję punktu widokowego. Główny taras widokowy, na który wjeżdżamy jedną z sześciu szybkich, nowoczesnych wind (w tym jedną szklaną), mieści się na wysokości 263 m.

Stąd rozciąga się fantastyczna panorama całej metropolii, a wszystkie drapacze chmur nowoczesnej dzielnicy Pudong zdają się być na wyciągnięcie ręki.

Kiedy już nacieszymy oczy widokiem szanghajskiego Manhattanu, pora na wrażenia ekstremalne! Schodzimy piętro niżej, gdzie 259 metrów nad ziemią znajduje się drugi taras widokowy… ze szklaną podłogą! Jak to zwykle bywa, najtrudniejszy jest pierwszy krok…:) W zamian ujrzymy Szanghaj z całkiem niecodziennej perspektywy… A jeśli ktoś cierpi na lęk wysokości – wysoki skok adrenaliny gwarantowany! :)

(Dojazd: metrem, linia nr 2, stacja: Lujiazui wyjście nr 1. Bilet wstępu na obydwa tarasy widokowe: 160 Yuanów)

2. Wybierz się na zakupy na Nanjing Road – najdroższą i najludniejszą ulicę świata

Ulica Nankińska to główny pasaż handlowy Szanghaju, uznawany za jeden z największych na świecie. Była to pierwsza handlowa ulica w mieście, kiedy po I wojnie opiumowej Szanghaj został otwarty dla międzynarodowego handlu. Ulica stała się wówczas brytyjską koncesją i handlowano tu głownie zagranicznymi towarami.

Nanjing Road rozciąga się na długości 5,5 km, począwszy od Bundu na wschodzie i kończąc w dzielnicy Jing’an na zachodzie. Nazwa ulicy pochodzi od stolicy sąsiedniej prowincji Jiangsu – Nankinu, do której należał Szanghaj, zanim w 1927 r. stał się wydzielonym dystryktem. Wschodni odcinek arterii (od skrzyżowania z Xizang Middle Road aż do Henan Middle Road) jest wyłączony z ruchu, a w godzinach szczytu przewijają się tędy nieprawdopodobne tłumy ludzi. Podczas świąt państwowych, gdy tłumy Chińczyków wybierają się na luksusowe zakupy, ruchem pieszych kieruje… wojsko :)

Swoje punkty handlowe otworzyło tu ponad 600 firm z całego świata. Pomiędzy nimi zachowało się ponad sto tradycyjnych sklepów handlujących wyrobami z jedwabiu, jadeitu, wełny, ręcznie haftowanymi tkaninami czy zegarkami.

Na Nanjing Road można kupić praktycznie wszystko, począwszy od produktów spożywczych, poprzez ubrania, elektronikę czy dzieła sztuki. Z państwowymi domami towarowymi sąsiadują tu galerie handlowe, szykowne domy mody, czy wielki salon Apple’a.

(Na sam początek deptaku Nanjing Road dojedziemy 1, 2 i 8 linią metra, stacja: Renmin Guangchang/People’s Square/ Plac Ludowy)

3. Pokłoń się Nefrytowemu Buddzie

Świątynia Nefrytowego Buddy została wzniesiona w 1882 r. jako miejsce przechowywania dwóch posągów Buddy z białego nefrytu, które mnich Huigen przywiózł ze swojej podróży do Birmy. Świątynia uległa zniszczeniu podczas rewolucji Xinhai (1911-1912), na szczęście figury Buddy ocalały. Odbudowaną w latach 1918-1928 świątynię zamknięto podczas rewolucji kulturalnej i ponownie udostępniono dopiero w 1980 r.

Budowla wznosi się na dwóch poziomach. Na piętrze można podziwiać inkrustowany klejnotami posąg siedzącego Buddy o wysokości 1,9 m.

fot. Dennis Jarvis – flickr.com/ CC

W Hali Śpiącego Buddy zobaczymy drugą figurę – leżącego na prawym boku 96-cm Buddę, pogrążonego w stanie nirwany.

Świątynia stanowi dziś ważny ośrodek buddyjskiego kultu w Szanghaju. Obecnie mieszka w niej 70 mnichów. (Dojazd: metrem, linia 7, stacja: Changshou Lu)

4. Wybierz się na Bund – szanghajskie nabrzeże i jeden z symboli miasta

Bund to nadbrzeżna promenada, rozciągająca się na długości 1,5 km na prawym brzegu rzeki Huangpu. Nazwa pochodzi z anglo-indyjskiego melanżu językowego i oznacza „mur przybrzeżny”.

Historia Bundu sięga połowy XIX w. kiedy w 1846 r., po I wojnie opiumowej i otwarciu Szanghaju dla cudzoziemców, powstała tu brytyjska osada. Osuszono wówczas znajdujące się w tym miejscu bagna, umocniono nabrzeże i wytyczono drogę, przy której powstał ciąg budynków w stylu neoklasycystycznym, secesyjnym czy art déco. W okresie największej świetności miasta mieściły się tu siedziby zagranicznych banków, konsulatów, giełd, klubów i hoteli. Na Bund doskonale widać zachodnie wpływy architektoniczne, a cała ulica wygląda tak, jakby przeniesiono ją prosto z Europy. Na przełomie XIX i XX wieku Bund pełnił rolę głównego centrum finansowego Azji Wschodniej.

Po utworzeniu Chińskiej Republiki Ludowej nastąpił upadek Bundu jako ekonomicznego, biznesowego i kulturalnego centrum miasta. Dopiero w latach 70 i 80-tych XX w. banki i inne instytucje zaczęły wracać do swoich dawnych siedzib.

Wśród 52 majestatycznych budynków warto zwrócić uwagę na wspaniały Peace Hotel w stylu art déco, w czasach kolonialnych znany jako Cathay Hotel, który świetnie zachował klimat lat 30-tych. Niegdyś był niezwykle popularny wśród lokalnej elity oraz zagranicznych sław, takich jak np. Charlie Chaplin. Z tarasu na jedenastym piętrze roztacza się malowniczy widok. Od lat 20-tych XX w. w hotelowym drink barze nieprzerwanie grają kolejne pokolenia muzyków słynnego Old Peace Hotel Jazz Band.

W pobliżu hotelu wznosi się gmach Morskiego Urzędu Celnego z wieżą zegarową, dawny Hongkong & Shanghai Bank z charakterystyczną kopułą oraz była siedziba ekskluzywnego Shanghai Club.

Spacerując szeroką promenadą doświadczymy swoistej podróży w czasie, bo oto w jednej chwili można przenieść się z XIX do XXI wieku. Wystarczy tylko odwrócić wzrok od kolonialnej zabudowy, by po drugiej stronie rzeki ujrzeć futurystyczną scenerię nowoczesnej dzielnicy Pudong. Dzielnica, zaprojektowana w latach 90-tych XX w. jako finansowe i komercyjne centrum Chin, ma status specjalnej strefy ekonomicznej.

Jeszcze 20 lat temu w mieście nie było ani jednego budynku przekraczającego 150 m wysokości. Dziś wznosi się tu ponad trzysta wieżowców, będących architektonicznym symbolem Szanghaju oraz ekonomicznego rozwoju Chin. Wizytówką metropolii jest Perła Orientu, której iluminacja każdego dnia tygodnia wygląda inaczej.

Nad metropolią góruje Shanghai Tower (632 m) – najwyższy drapacz chmur w Chinach i drugi na świecie (po Burj Khalifa w Dubaju), ukończony w 2015 r. Budynek został tak skonstruowany, aby zmniejszyć nacisk wywierany przez wiatr, umożliwić zbieranie deszczówki w celu jej dalszego wykorzystania w systemach HVAC (ogrzewanie, wentylacja, klimatyzacja), oraz umożliwić wytwarzanie energii przez turbiny wiatrowe. W obiekcie znajduje się jeden z najwyżej położonych hoteli na świecie – Shanghai Tower J – Hotel firmy Jin Jiang Hotels (wiodącej grupy hotelowej w Chinach), zlokalizowany pomiędzy 84 i 110 piętrem.

W bezpośrednim sąsiedztwie wznosi się 101-piętrowy Shanghai World Financial Center (492,3 m) – piąty co do wysokości budynek na świecie, z charakterystycznym otworem w kształcie trapezu (o szerokości 50 m). Przez Europejczyków zwany jest (bardzo trafnie zresztą)… otwieraczem do piwa :) Pierwotnie otwór miał być okrągły, ale skojarzenie z flagą Japonii, zważywszy na trudne w relacje chińsko-japońskie, wywołało liczne protesty i projekt zmieniono. Na przedostatnim, setnym piętrze znajduje się taras widokowy, z którego rozpościera się wspaniała panorama Szanghaju z widokiem na Perłę Orientu.

Tuż obok SWFC wznosi się Jin Mao Tower (420,6 m) – drugi pod względem wysokości w Chinach i siódmy budynek na świecie, co do wysokości iglicy. Wygląd drapacza chmur przypomina tradycyjną pagodę, a wiele elementów konstrukcji nawiązuje do cyfry 8, postrzeganej w chińskiej kulturze jako liczba przynosząca szczęście: główny rdzeń 88-piętrowego budynku ma kształt ośmiokąta, a budynek podzielony jest na 16 segmentów, z czego każdy jest o 1/8 krótszy niż 16-piętrowa podstawa. Oficjalne otwarcie budynku nastąpiło 28 sierpnia 1998, co również jest związane ósemką. Budowla może wytrzymać tajfunowy wiatr o prędkości nawet 200 km/h (szczyt odchyla się maksymalnie o 75 centymetrów) oraz trzęsienia ziemi o skali do 7 stopni w skali Richtera. Pomiędzy 53 i 87 piętrem mieści się hotel Shanghai Grand Hyatt.

Zwróćcie jeszcze uwagę na olbrzymie szklane budowle w kształcie kuli, na których – niczym na gigantycznym globusie – zaznaczono wszystkie kontynenty, ze szczególnym wyróżnieniem Chin.

W 2010 r. szanghajskie nabrzeże otrzymało nową, niecodzienną atrakcję: odlany z brązu posąg byka – symbol świata finansów. Autorem rzeźby jest Artur Di Modico – ten sam, który stworzył słynnego „Szarżującego Byka” z Wall Street. Obie wersje mają identyczne wymiary i ważą po 2,5 tony, jednak chiński byk ma nieco bardziej czerwony odcień i jest przechylony w prawo. Inspiracją dla posągu z Szanghaju był ponoć bawół z chińskiego zodiaku. Rzeźba ma stanowić odzwierciedlenie rosnących ambicji chińskiej metropolii jako światowego centrum finansowego, gdyż Szanghaj ma wszelkie aspiracje by stać się drugim Nowym Jorkiem.

Przy obydwu posągach, zarówno nowojorskim, jak i tym w Szanghaju, zawsze ustawia się spora kolejka. Dlaczego? Legenda głosi, że dotknięcie byka w… tak zwane „wrażliwe miejsce” zapewni sukces finansowy i wieczny dostatek ;) Hmmm… chyba nie zaszkodzi spróbować – a nuż się spełni ? ;) Jak widać uległam tej sugestii i przy szanghajskim, i przy nowojorskim byku :)

5. Wybierz się na nocny rejs po Huangpu

Szanghaj nocą to zjawisko niezwykłe, a wieczorny rejs po rzece Huangpu to obowiązkowy punkt programu! Podczas rejsu trwającego około 40 min. można zachwycić się feerią barw fantastycznie rozświetlonej metropolii.

Statki wycieczkowe wypływają z przystani przy Bundzie. Na przystań najlepiej przybyć wcześniej, żeby zająć sobie jak najlepsze miejsce do podziwiania widoków, bo statki są dość mocno oblegane przez Chińczyków i turystów.

Na szczęście nie trzeba biegać pomiędzy burtami, bo statek płynie najpierw wzdłuż Bundu na południe, po czym zawraca kierując się w stronę Perły Orientu. Stojąc cały czas w jednym miejscu możemy podziwiać zarówno oświetloną z przepychem zabytkową architekturę Bundu, jak i blask szanghajskiego Manhattanu. Olśniewające wrażenie potęgują jeszcze odbijające się w wodzie kolorowe refleksy. Szanghaj by night z pewnością na zawsze pozostanie w mojej pamięci…