Sukothai – tam, gdzie narodziła się Tajlandia…

Królestwo Sukothai (z tajskiego: Świt Szczęścia) to fundament pierwszego niezależnego królestwa Tajlandii i kolebka tajskiej państwowości. Dla Tajlandii jest tym, czym Giza dla Egiptu, Angkor Wat dla Kambodży i Gniezno dla Polski. Zapraszam Was w podróż do przeszłości, do pierwszej stolicy Syjamu

Dzieje Sukothai sięgają roku 1238, kiedy to król Intradit uniezależnił się od zwierzchności Khmerów. Miasto, położone 450 km na północ od Bangkoku, stało się stolicą pierwszego zjednoczonego i niepodległego państwa Tajów – Królestwa Sukhothai. Szybko rozwijające się imperium podporządkowało sobie większą część dzisiejszej Tajlandii, a także zdobycze na Półwyspie Malajskim i w Birmie, tworząc najpotężniejsze wówczas państwo w Azji Południowo-Wschodniej.

Złoty wiek historii Syjamu to okres wolności politycznej, kulturalnej i religijnej oraz najwspanialszych osiągnięć architektonicznych w historii Tajlandii. Niestety okres świetności, na który przypadło panowanie ośmiu królów, trwał jedynie przez dwa stulecia. W 1438 r. upadające królestwo zostało wchłonięte przez rosnącą w siłę Ayutthaję (pisałam o tym TUTAJ).

Sukothai pozostawało w zapomnieniu aż do 1782 r. kiedy to król Rama I przeniósł stolicę Syjamu do Bangkoku, a nowe świątynie i klasztory zaczęto ozdabiać setkami pomników sprowadzanych z dawnej stolicy. Wiele ówczesnych budowli wzoruje się na architekturze Sukothai, a w celu zjednoczenia narodu upowszechniano również mitologiczną historię dawnego królestwa.

W Parku Historycznym Sukothai, o imponującej powierzchni 70 km², znajdują się ruiny ok. 20 świątyń, najwspanialszych osiągnięć architektonicznych złotego wieku Syjamu.

Wat Mahathat jako królewska świątynia i najważniejszy klasztor buddyjski w Azji Południowo-Wschodniej stanowiło duchowe centrum dawnego Sukothai. By docenić dawną świetność kompleksu trzeba sobie wyobrazić blisko 200 chedi wzniesionych na prochy królewskie, kilkanaście wihanów i główny bot otoczony fosami. Zwróćcie uwagę na charakterystyczną główną chedi w stylu syngaleskim, wzniesioną na dwie relikwie Buddy, ofiarowane przez mnicha z Cejlonu. Jej cebulasty szczyt w kształcie pąka lotosu uważany jest dziś za klasyczny motyw Sukothai.

Wat Sa Si jest malowniczo położony nad jeziorem. Ruiny głównej budowli to sześć rzędów kolumn prowadzących do siedzącego Buddy. Na dziedzińcu znajduje się posąg kroczącego Buddy, charakterystyczny dla stylu Sukothai. Piękno świątyni najlepiej oddają słowa Achille’a Clarac’a, autora książki „Discovering Thailand”, który napisał: „Detal, wyważenie oraz zharmonizowanie proporcji i zdobień w Wat Sra Sri, a także piękno otoczenia, pozwalają docenić niezwykły, wyrafinowany zamysł estetyczny architektów okresu Sukhothai”. 

Wat Si Sawai to sanktuarium w stylu khmerskim, składające się z trzech wysokich prangów w kształcie kolby kukurydzy. Początkowo było to hinduistyczne miejsce kultu i zawierało wyobrażenie Śiwy, a w XV w. świątynia została zaadaptowana na potrzeby buddyzmu. Stiukowa dekoracja przedstawia mityczne ptaki i bóstwa.

Na uwagę zasługuje także pomnik króla Ramy Kamhenga (Ramy Śmiałego) – najznamienitszego władcy okresu Sukothai, który zasłynął z roztropnych rządów i wielu sukcesów wojskowych. Monarcha dokonał także rewolucji gospodarczej oraz przyczynił się do utworzenia tajskiego alfabetu, który (z niewielkimi zmianami) obowiązuje do dnia dzisiejszego. Z szacunku dla osiągnięć króla wszyscy Tajowie już od najmłodszych lat przybywają do Sukothai, by oddać mu cześć, co widać na załączonym obrazku :)